Rozdział 20

Zayn:

„ – Zdecydujcie się. Nie możecie mieć oboje dziewczyn, o których ogłosicie w mniej więcej tym samym czasie. Dobrze wiecie, ile na tym może stracić zespół. Niestety, ale będziecie musieli wybrać między nimi. Już dość namieszaliście przez ten ostatni czas. Wszędzie roi się o waszych „romansach”. Trzeba to skończyć, tu i teraz. Przykro mi.

Przełknąłem nerwowo ślinę. Siedzieliśmy z Niallem ze zwieszonymi głowami w biurze menadżera, przerażeni decyzją jaką muszą podjąć. Odwróciłem się w stronę przyjaciela, który cały czerwony ze złości, zacisnął pięści i gniewnie spojrzał na mężczyznę. Tamten niewzruszony siedział na swoich czarnym fotelu. Zamknąłem oczy i starałem sobie wyobrazić pożegnanie z Natalią. Nie potrafiłem.

- Nie możecie tego zrobić! Jakim prawem? – wykrzyknął zdenerwowany do granic możliwości blondyn.

- Uspokój się. Podpisaliście kontrakt, więc musicie być teraz konsekwentni. To my stawiamy warunki i są one takie, jak przed chwilą powiedziałem. Jeśli wam to nie pasuje, zawsze możecie zrezygnować z obydwu dziewczyn.

Niall bezradnie opadł na krzesło i pewnie krzyczałby dalej, gdyby miało to jakikolwiek sens. Przeniosłem wzrok na moje ręce, które się całe trzęsły, bo w głębi duszy już wiedziałem, że to zrobię. To ja zrezygnuję. Nie mógłbym patrzeć jak cierpi Niall, a z nim Julia.

Mijały minuty, a żaden z nas się nie odezwał. Menadżer co chwila patrzył na zegarek, widocznie mu się gdzieś spieszyło. Odetchnąłem głęboko i wstałem z krzesła.

- Zrobię to.”

Ten dzień nadszedł tak szybko. Z zaciśniętym gardłem patrzyłem na ekran telefonu, który migotał. Starałem się go ignorować, jednak kiedy po raz szósty melodia zaczęła od nowa wybrzmiewać, zrezygnowany odebrałem połączenie.

- Gdzie jesteś, stary?! Ona odjeżdża, a ty zostałeś w domu? Można jej wszystko wytłumaczyć, na pewno zrozumie. Tylko tutaj przyjedź, jeszcze zdążysz – usłyszałem głos Nialla. Wpatrywałem się tępo jak taksówka mija kolejne ulice i nie mogłem zrozumieć tego co się dzieje. Z jednej strony chcę tam jechać, ale… po co? To nic nie da. Wracałem z imprezy, na którą mnie zaproszono. Trudno było odmówić i mimo iż niemiałem zupełnie na to ochoty, poszedłem tam. O dobrej zabawie, oczywiście nie było mowy. Przed wyjściem napadło mnie stado żądnych informacji paprazzi, którzy nie przestawali zadawać pytań o nasze tajemnicze „przyjaciółki”. Gdyby nie chodziło o reputacje One Direction najchętniej przywalił bym każdemu po kolei. To przez takich jak oni, muszę teraz zostawić Natalię.

- Nigdzie nie jadę. Zostaw mnie w spokoju i nie oddzwaniaj. Proszę – miałem nadzieje, że zarówno on jak i dziewczyny wybaczą mi. Nie potrafiłem dłużej tego ciągnąć. Natalia wyjeżdża, a ja nie mógłbym w żaden sposób jej zatrzymać. Taka była prawda. Nacisnąłem czerwoną słuchawkę. To koniec.

Niall:

Rozejrzałem się, szukając wzrokiem dziewczyn. Cały podenerwowany ruszyłem w ich stronę. Nie będę udawał, liczyłem, że Zayn się zjawi. Nie potrafię spojrzeć Natalii w oczy i powiedzieć, że ją zostawił, bez pożegnania. Mój Boże, co ona sobie pomyśli. Przełknąłem nerwowo ślinę i zatrzymałem się obok Julii. Objąłem ją, szczęśliwy, bo wiedziałem, że przynajmniej ona tu wróci. Tamtego dnia, gdy powiedziała mi,  że myśli o podjęciu studiów tutaj, w Londynie, nie posiadałem się ze szczęścia. Obiecała, że załatwi wszystko co konieczne w domu. Podobno rozmawiała z rodzicami, którzy oczywiście nie byli zachwyceni, ale kuzynka dziewczyn oraz Natalia wsparły ją w tym pomyśle i wszystko idzie ku lepszemu. Włożyłem telefon do kieszeni i spojrzałem na młodszą z sióstr, która ulokowała się na swojej walizce czekając na ich lot. Zorientowała się, że na nią patrzę i najwidoczniej czekała na to, aż coś powiem.

- Natalia... on nie przyjedzie – to zdanie ledwo przeszło mi przez gardło.

- Rozumiem – słychać było jak jej głos mocno drży. Była na skraju płaczu.

Widać, że dziewczyna w głębi ducha żywiła nadzieję, że coś się jeszcze zmieni. Ile bym dał, aby móc przywlec tutaj Zayna. Byłem mu wdzięczny za to co wtedy zrobił, ale to nie znaczy, że musiał tak drastycznie zakończyć tę znajomość. Do cholery, przecież ona może już tu nie wrócić! Julia podeszła do siostry i pewnie zaczęła jej mówić jakieś słowa pocieszenia. Tamta uśmiechnęła się lekko w odpowiedzi i pokiwała głową.

***

 Z głośników rozległ się komunikat o locie do Warszawy.

- Na nas już czas – powiedziała Julia i mocno mnie przytuliła.

- Nie żegnamy się, prawda? – próbowałem zaśmiać się, jednak coś ścisnęło mnie w gardle. – Wracasz tutaj, zapomniałaś już?

- Nie zapomniałam. Nie mogłabym! – zapewniła. Pocałowałem ją ostatni raz i pożegnałem się z Natalią, mówiąc, że nigdy nie zapomnę czasu z nią spędzonego. Teraz pozostało mi patrzeć jak odchodzą.
„Wróci, przecież ona wróci”  powtarzałem sobie. Inaczej bym jej tam nie puścił. Westchnąłem ciężko poprawiając czapkę i okulary. Trzeba się zmywać zanim, ktoś mnie tutaj wypatrzy.

Julia:

Siedziałyśmy w samolocie pogrążone we własnych myślach. Bałam się, że rodzice mnie nie puszczą, jednak nie miałam zamiaru się poddać. To jest moje życie i moje decyzje. Chcę wrócić do Anglii, do Niego i zrobię to. To co martwiło mnie w tej chwili najbardziej, była sytuacja Natalii. Nie tak to sobie wyobrażałam. Nie spodziewałam się tego po Zaynie, to było okropne z jego strony. Zachował się, jakby Natalia była dla niego zupełnie nieważna, po prostu ją zbył. Chciało mi się płakać. Nawet nie wyobrażałam sobie, co musi czuć moja siostra. Brakowało mi słów, aby ja pocieszyć, żeby pokazać, że jestem tu z nią,  że wszystko będzie w porządku. To by było kłamstwo. Dla niej już nic nie będzie takie samo. Może ktoś miał rację, mówiąc, że lepiej nie poznawać swoich idoli. W przypadku Natalii to się sprawdzało. Usłyszałam jej głośne westchnienie. Zaraz potem następne, tyle, że jego źródłem, nie była już moja siostra, a pasażer znajdujący się z przodu. Uniosłam wysoko brwi zaskoczona i lekko poirytowana. Czy ktoś próbuje przedrzeźniać Natalię? Nieznajomy odwrócił się w naszą stronę i ściągnął kaptur.

- Mam problem z jedną dziewczyną. Uwiodła mnie i z tego powodu jestem w drodze do jakiegoś obcego mi kraju. Mam do pań jedno zasadnicze pytanie, opłacało się?

Dosłownie mną wstrząsnęło. Przysięgam, że ledwo łapałam oddech. Natalia oderwała wzrok od okna i wytrzeszczała oczy na mężczyznę siedzącego naprzeciwko nas. Chwilę potem mogłam oglądać jedną z najbardziej romantycznych scen w moim życiu. Natalia i Zayn złączeni w pocałunku zapomnieli o Bożym świecie. Ja natomiast dziękowałam w duchu, że tak to się skończyło. Nie wiedziałam jak, nie wiedziałam czemu, ale Zayn leciał razem z nami, razem  z Natalią i to w tej chwili było najważniejsze.

Zayn odkąd się ujawnił, nie puszczał ręki mojej siostry, co z punktu widzenia reszty pasażerów musiało wyglądać niezwykle komicznie.

Po chwili, zupełnie niespodziewanie Natalia wybuchnęła płaczem. Zmieszana spojrzałam na nią, nie wiedząc co jest przyczyną tego zachowania.

- Ja nic nie zrobiłam! – zapewniłam gorliwie, jednocześnie zastanawiając się, czy ona, aby nie przesadza. Odwróciła się w stronę Zayna i dalej płakała jednocześnie się uśmiechając.

- To nie to. Po prostu jestem szczęśliwa – odrzekła.

Jedno mogę powiedzieć. Nigdy nie zrozumiem mojej siostry.

__________

Dziękuję za każdy komentarz! :)

 A.